Thuiskomen,
vanuit Maui
bleek iets moeilijker dan gedacht. De relaxte autorit van Kaanapali
naar het vliegveld werd door een (mogelijk dodelijk) ongeval op de
enige verbindingsweg getransformeerd tot een langzaam voortkruipend
serpent van blik en uitlaatgassen. Met een ferme blik op een nagenoeg
lege tank en een half oog gericht op de langzaam voort tikkende klok
werden Jill en ik langzaam maar zeer zeker bewust van de
onmogelijkheid om op tijd in Kahului te zijn. Mede door een prima
werkende twitter service van Delta was de vlucht dra omgeboekt en een
passende accommodatie, in Wailea was werd tijdens een bezoek aan de
lokale Starbucks veiliggesteld. “Stranded in Paradise” op
Facebook en hup het zwembad in.
Commentaren
op de diverse Social Media outlets waren niet van de lucht en er
scheen een algeheel consensus te bestaan dat ik niet moest zeuren
maar gewoon genieten van een dag extra op een van de Hawaiiaanse
eilanden maar de ervaren reiziger in me fluistert dat ik moet
vertrekken om weer terug te komen. Als de koffers eenmaal zijn gepakt
en je op weg bent naar je transportmiddel is het tijd om huiswaarts
te keren; elke vertraging is dan mijns inziens onwelkom. Daar komt bij dat na een lang verblijf op de eilanden de zgn. Island Fever (zie symptomen boven) zij intrede doet.
Miss Violet,
De mentale
druk om maandagavond alsnog naar huis te vliegen werd groter daar we
beiden niet konden wachten om na 10 dagen onze kleine Miss Violet
weer te zien. Thuisgebleven en in goede de goede handen van Sue, onze
vriendin en Jill tweede mam, zou deze opgevoerde teckel nu toch wel
schuimbekkend op onze terugkomst zitten te wachten. Het was dan ook
een verademing toen, zij het met fikse vertraging, rond een uur of
half zeven de deuren van de Boeing 737 in het slot vielen en de
blikken luchtbus koers naar het Amerikaanse vaste land zette.
Na een veel
te korte nacht een dag vol opgestapelde werk-ellende was het tegen
het einde van de middag tijd om het iets noordelijk gelegen Petaluma
in de navigatie te zetten en Violet op te halen. Het is surreëel te
zien wat een verschil in landschap en cultuur een rit van nog geen 25
minuten kan opleveren; de met veel te dure huizen volgebouwde heuvels
van centraal Marin contrasteert enorm met de landelijke scene van
Petaluma. Het is ongetwijfeld ongefundeerd maar het gevoel dat ik met
regelmaat een meth-lab voorbij reed kon ik niet afschudden. Het
weerzien met Miss Muppet was goed. Haar veel te sterke staart
kwispelde er lustig en vol enthousiasme sprong onze trouwe viervoeter
in de auto om haar vakantieverblijf, waar ze volgens zeggen heel veel
plezier had gehad, achter te laten en mee naar huis te gaan.
Peter's verjaardag,
Waardeloze
ouders als we zijn presteerden we het om haar ongeveer 24 uur later
weer ergens te dumpen om een van de jaarlijkse hoogtepunten van de
zomer; Peter Laanens verjaardagspartij in Concord bij te wonen. Met
een zwaar hart brachten we onze pup naar vrienden in San Francisco en
baanden ons vervolgens, licht tegengezeten door het BART-stakings
gerelateerde verkeershinder, een route naar de East-Bay om daar onder
het genot van een natje en een droogje en in het gezelschap van een
boeiende sociale mix de 67e verjaardag van Peter te vieren.
Zoals elk
jaar was waren de catering geregeld door Astrid en Peter , het entertainment en de hotelaccommodatie
weer helemaal super ….. op naar 2014. Het is een heimelijke
traditie om naast op de gezondheid van mijn goede vriend elk jaar ook
een van de drankjes op te dragen aan het feit dat ik op 3 Juli 2005
voet op Amerikaanse bodem zette om er niet meer weg te gaan. Door de
overdadige alcoholinname werd Amerika's verjaardag in gepaste rust
doorgebracht.
Gegroet.
No comments:
Post a Comment