Niemand heeft het eeuwige

Dat is een mantra dat ik al jaren, decennia lang hanteer om om te gaan met de dood. Ik geloof niet in het hiernamaals dus "eternal life" is volgens mij een fata morgana, sommigen denken dat het er is maar niemand heeft me ooit van dat feit kunnen overtuigen. 

Jaloers ben ik echter soms wel op hen die zich vast kunnen houden aan, of beter gezegd vastbijten in de gelovenschap dat wij stervelingen na ons verblijf op aarde doorreizen naar betere oorden en dat ze met open armen worden opgewacht door het doelwit van hun verering. Of het nu tientallen maagden zijn, een poortwachter is of dat, na overleg van een bewijs van goed gedrag een volgend leven als rund voor de boeg ligt. Het geluk dat ik afgelopen dagen in de ogen van Jills familie heb mogen ontwaren terwijl ze haar oma prezen en god vroegen om haar bij zich te nemen en zich over haar te ontfermen tot het moment dat de familie weer compleet zou zijn was en is voor mij een inspiratie to lichte afgunst. Als heiden moet ik genoegen nemen met een waardeloos gevoel van gemis, een en ander een plek geven en doorgaan. Het verwoorden van voornoemde gevoelens lijdt niet zelden tot een warme invitatie om toch vooral maar eens met de priester van dienst in conclaaf te gaan maar zulk een uitnodiging wordt door ondergetekende dra en vakkundig afgewezen; “been there, done that”

Als gezegd heb ik de afgelopen weekend mijn aangetrouwde familie, om wat minder edoch bij het leven horende redenen, mogen bezoeken in het mooie maar zeer koude Michigan. Deze centraal in het noorden van de VS gelegen staat lijkt qua klimaat enigszins op Nederland met zijn gure winters, aangename lentes en soms overdreven benauwde zomers. Ondanks dat de kalender aangaf dat de temperaturen zich ruim boven het vriespunt zouden bevinden was het ontiegelijk koud en druilerig; ideaal weer voor een uitvaart. 

 Of het overlijden van Jills oma niet genoeg ellende was bereikte me tijdens de reis ook het bericht dat, na een kort ziekbed, de vader van een van mijn beste vrienden was overleden. Wat een week!! Het zijn momenten als deze dat je je realiseert hoe ver Californië overal vandaan is. De voornoemde koude en de daarmee contrasterende aangename lentewaardes op de thermometer thuis maakte dat we Dinsdag niet konden wachten om weer in het vliegtuig naar huis stappen. Te meer daar we wisten dat Miss Violet vol verwachting door de tralies van haar hok in de lokale kennel naar de deur zat te kijken, wachtend op het moment dat we haar weer zouden ophalen. We hadden de lieverd hals over kop bij Park-a-Pup gedumpt omdat het regelen van oppas op zulk een korte termijn niet mogelijk was. Het weerzien met onze opgevoerde teckel, compleet met schuddende kont en wiebelende staart was een welkom aangezicht na alle uitvaartperikelen. 

Over tot de orde van de dag!