Het is al weer meer dan een maand geleden dat ik voor het laatst de tijd
had/nam om mijn blog bij te werken. Een
ongelofelijke stapel excuses over hoe druk ik het heb, hoeveel tijd er in mijn
werk gaat zitten en zo meer zouden aan dovemansoren gericht zijn want zeg nou
eerlijk, hoeveel tijd neemt het schrijven van een stukje tekst nou werkelijk in
beslag. Het kwam er gewoon niet van en ik ben lui, there you have it!! De
radiostilte werd zeer zeker niet gevoedt door een gebrek aan inspiratie want er
is in de afgelopen weken genoeg voorgevallen dat in voorbije jaren zonder enige
moeite en binnen 24 uur zijn weg naar het elektronische papier had gevonden
maar zoals gezegd kwam het er niet van om mijn blog bij te werken.
Bay to Breakers
Op zondag 20 mei stond de langverwachte Bay to Breakers op het program, een
race door de Streets of San Francisco waar ik me al heel mijn leven op aan het
voorbereiden was. Sinds mijn gewichtsafname was ik redelijk fanatiek aan het
trainen om de 12 kilometer van de San Francisco Bay naar de (golf)Breakers op
Ocean Beach in een acceptabele tijd en zonder dood te gaan te volbrengen. B2B is een jaarlijks terugkerend spectakel
dat lieden van allerlei pluimage in de veel te vroege ochtend van SF doet
bijeenkomen om al dan verkleedt (of zelfs gekleedt) 12 kilometer door the city
at the bay te rennen/lopen. Het is een bonte stoet die zich, geleidt wordt door veel te snelle afrikanen,
via the haight disctrict een weg baant van het financiele hart van de stad naar
de Pacific Coast. Gedost in kleurige
outfits of helemaal niets hobbelden tienduizenden bij het krieken van de dag,
onder het genot van heftige house-beats de neus achterna om met z’n allen aan
de meet feest te vieren. Onze (Jills en de mijne) waren zonder meer acceptabel
te noemen en we zijn voornemens om hier een jaarlijks ritueel van te maken.
Time flies and so
does Antwan
De afgelopen weken bracht ik , voor mijn gevoel
althans, grotendeels in de lucht door. Was het niet de vlucht naar en van
Nederland dan was het wel een trip naar Florida voor een cursus of projectwerk
in Texas. Ik weet nog goed dat toen ik op 19-jarige leeftijd voor het eerst naar
Spanje ( De paaaaaaaaarel van de Costa Blanca) vloog om daar met mijn gabbers
vakantie te vieren het vliegen een hele spannende/boeiende onderneming was maar
tegenwoordig is het pure noodzaak. Je moet ergens naar toe, het is te ver om te
rijden... hop het vliegtuig in. De lol
is er met alle security tegenwoordig wel af; schoenen uit, riem af, zakken leeg
... je op het laatste moment nog even afvragen of er geen vloeistoffen in je
carry-on zitten. Dat laatste overkwam me
tijdens de gouden uren van de ochtend op San Francisco international. Ik was
midden in de nacht opgestaan, had wat laatste spullen in mijn tas gemikt en
stapte een uur of wat later vriendelijk glimlachend langs de beveiliging. Er
gingen nog net geen rode lampen aan en sirenes af toen de TSA mijn waterfles
half leeg, ja het was vroeg dus van half vol was geen sprake, onder mijn IPAD
ontwaarde. Wat volgde was een donderpreek over het gevaar van terrorisme en
ander onheil. Wat een poeha, een beetje
water .. I get it!! Stuur me terug door de poortjes en dan klaar. Maar goed,
die lui doen ook gewoon hun werk dus ik heb me ingehouden, ben heel kalm in de
rij gaan staan en stapte vriendelijk lachend voor de tweede keer door de molen.
Relax, het is vroeg en zondag.
No comments:
Post a Comment