Dagen kunnen soms 2 gezichten hebben. Op dezelfde dag dat mijn vader voor de tweede keer in anderhalve week uit het ziekenhuis ontslagen is bereikte me het bericht dat Ruud de moedige strijd tegen de kanker heeft moeten opgeven en heengegaan.
Het is verwarrend om te beslissen welk gevoel de overhand moet hebben; de verslagenheid over het overlijden van mijn oom of het bericht dat mijn vader dermate vooruitgang boekte op het gezondheidsvlak dat hij het ziekenhuis weer mocht verlaten. Na de revisie van zijn aorta vorige week leek het in eerste instantie goed te gaan maar na een paar vreselijk slechte dagen werd besloten om hem toch maar weer op te nemen. Naar verluidt (heb hem vandaag niet gesproken) gaat het weer een stuk beter met hem en is hij weer thuis met mijn moeder.
Ik ben niet belijdend religieus maar als ik het zou zijn zou ik vandaag een paar kaarsjes branden. Voor mijn de held die mijn vader voor me is en mijn moeder die ondanks haar, niet zelden, kwakkelende gezondheid voor mijn vader aan zorgt. Mijn zuster die er niet voor terugdeinst om samen met haar zoon, nieuwe vriend en zijn dochter in de auto te springen om mijn ouders bij te staan in deze moeilijke tijden. Een kaars voor de goedaardige, trotse Ruud, alle familieleden en anders betrokkenen die deze dagen en een ander een plaats zullen moeten gaan geven. Het zou een aardige doos kaarsen kosten om er een te branden voor een ieder die nu in mijn gedachten rondspringt.
Deze dag met een lach en een traan werd hier in Californië prachtig gesymboliseerd door het wisselvallige weer. Verschrikkelijk, Nederlands aanvoelend kloteweer maakte vandaag met grote regelmaat plaats voor de zonnestralen die mijn woonomgeving zo aangenaam maken. Alsof het zo heeft moeten zijn.
Pa, hou je haaks en wordt gauw beter. Oom Ruud, het was een eer en genot u te kennen.
No comments:
Post a Comment