Update:

Ik ben inmiddels al weer zo'n anderhalve week thuis uit het ziekenhuis. Jill verzorgt nog trouw 2 keer per dag mijn wond en ik heb onnoemelijk veel respect voor haar dat ze dat kan.

Morgen (vrijdag) ga ik na bijna 3 weken weer eens aan het werk. Rustig aan een daggie zo voor het weekend zodat ik het weekend uit kan rusten van het weer werken.

Mijn baas is zo vriendelijk geweest om, ondanks dat hij daartoe niet verplicht is, mijn salaris gedurende mijn absentie door te betalen. Hetgeen ook weer wat stress weg nam. Zelfs van de werkgever van Jill werden bloemen bezorgd. Een en ander geeft je zomaar te denken over de hardheid in de Amerikaanse maatschappij. De warmte van collega's en het bedrijf is ook voor mij een verrassing gebleken; een aangename wel te verstaan.

Ik kom er wel weer bovenop.

Terug van weggeweest...

Dinsdag ben ik, na een gedwongen verblijf in het plaatselijke hospitaal, weer thuis gekomen. Een blindedarm armer en een buikwond rijker.

Zoals wellicht velen hebben meegekregen ben ik zo'n 2 weken geleden met buikklachten opgenomen in Wake Med alwaar ze zonder al te veel vertraging mijn appendix hebben verwijderd. Daar de belhamel te groot en te onstoken was voor een ozo moderne kijkoperatie moest de chirurg met hamer en beitel mijn omvangrijke buik te lijf. De blinde darm was redelijk snel verwijderd en alles leek voorspoedig te gaan. Helaas gooide een flinke infectie aan de wond roet in het eten en dat is waarom ik nog steeds niet volledig hersteld ben.

Maar ik ben in ieder geval thuis bij Jill en haar moeder die me liefdevol verzorgen. Ook de steun van mijn ouders en familie doet me goed. Ik kom er wel bovenop.

Voor allen die mij een kaart of mail hebben gestuurd.........Enorm bedankt! Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe erg alle steunbetuigingen op prijs werden en nog steeds worden gesteld! Het is lastig om iedereen persoonlijk te bedanken via een mailtje maar ik zal mijn best doen de aankomende weken wat van me te laten horen! Nogmaals bedankt.

Twan

Ode aan mijn vrouw...

Gewoon zomaar; geen bijzondere reden. Een lofzang ter ere van diegene die mijn hart tegelijkertijd sneller en langzamer kan laten kloppen.

Bedenkend wat ik in Nederland achterliet; familie, vrienden, sociale zekerheid etc is het niet onlogisch dat links en rechts, hardop of zachtjes, weleens de vraag wordt gesteld "Waarom liet hij alles achter om naar het verre Amerika te verhuizen" Natuurlijk heb ik me dat ook wel eens afgevraagd, natuurlijk heb ik wel eens de balans opgemaakt, de voors en tegens tegen elkaar afgewogen... Er waren voor mij persoonlijk namelijk zoveel "voors" om in Nederland te blijven en maar 1 reden om te verhuizen. 1 tegen vele is meestal een strijd die in het nadeel van de eenling beslist wordt, meestal maar niet altijd.

In mijn geval weegt mijn liefde en adoratie voor mijn betere helft; Jill tegen alle nadelen van een verblijf in Amerika op. Zij die me gelukkig maakt, van me houdt, me toestaat van haar te houden, me verrast met kleine dingen die me aan Nederland doen denken, die me een frituurpan voor Kerst (compleet met vette happen) cadeau deed, die in december drop en marsepijn voor me weet te scoren, die een lach op mijn gezicht tovert......kortom mijn allesie.
Ik ben hier happy, just so you all know!
Antwan

This is Halloween....

Eens een Keltische feestdag ter ere van het einde van de zomer en de oogsttijd en tegelijkertijd de komst van de duisternis vierde. De kelten vierde op 31 oktober het begin van het nieuwe jaar en geloofden dat Halloween de scheidslijn was tussen de werelden van de levenden en de doden. Op Samhain werf gevierd dat de geesten van de doden terug naar aarde kwamen om daar rotzooi te schoppen en oogsten te verwoesten. Gehuld in dierenhuiden en hoofden van die dieren ging men in de oudheid langs de deuren om eten en geld te vragen.

Al met al een behoorlijk angstaanjagend geheel dat hier in Amerika "big business" is. Er hebben zich wel wat aanpassing voorgedaan; de kostuums zijn verandert in flitsende superhelden-, prinsesse- en anythinggoes-outfits. Aan de deuren wordt al lang geen geld en voedsel meer uitgegeven maar wordt men verziekt door mars, m&m's en meer van dat soort tandenverziekend snoepgoed. Als ik zeg Big Business dan bedoel ik ook ook Big Business; honderden, zo niet duizenden dollars aan decoraties sieren tuinen, balkonnen en veranda's.

Traditiegetrouw vierden mijn betere helft en ik dit donkere feest afgelopen dinsdag in "The Magic Kingdom", dit in Walt Disney World gelegen magische rijk wordt lang voor 31 oktober omgetoverd tot een waar paradijs voor (grote) kinderen die daar naar hartelust trick-or-treat kunnen vieren. Met een plastic tas door heel het park om door Goofy (en the Mars company) gesponsord snoep te collecteren. How cool is that..?! Verkleedt als Meg en Hercules stapten Jill en ik fier door de nacht om onze buit binnen te slepen.
Voor bijbehorende afbeelding verwijs ik u graag naar onze website: http://jillandantwan.selfip.com
Antwan