De Tandarts

Dinsdag stond wederom een rendevouz met deze meest gehate/gevreesde medisch specialist ter wereld. Het was tijd om de laatste drie van mijn vier gaten te laten opboren en vullen. Waar normaalgesproken met knikkende knieen de gang naar de man in het wit gemaakt wordt reed ik dinsdag fluitend naar dr. Jones's office. De vorige keer had ik namelijk kennis gemaakt de "the american way of dentistry"; het is hier namelijk de gewoonte om bij elke behandeling de novacine-spuit te hanteren. "We do not suffer if we can help it" is het credo en lachend wordt de verdoving geinjecteerd. Geen centje pijn tijdens het boren, zagen, vijlen en vullen. Ik was in Nederland wel anders gewend. Hoewel het al weer een paar jaar geleden was kan ik me niet herinneren dat ik ooit voor een dermate kleine ingreep plaatselijk verdoofd was. Niet mokken gewoon de leuningen van de tandartsstoel tot spreekwoordelijk moes knijpen en je lijden lijdzaam ondergaan. Wat dat betreft heeft het de wijze van de Amerikanen wel mijn voorkeur. Na ongeveer een half uur met haken, spiegels en mini-stofzuigers in mijn mond op de stoel te hebben gelegen stond ik met opgeblezen onderkaak al kwijlende weer aan de balie van de receptioniste om mijn schulden te voldoen. "Zhjank joeheo very mutsjch" spetterde ik op haar wens voor een genoegelijk dag verder in mijn richting. Ik ga graag een keertje terug.