Hulde aan Nirit

Beste Nirit,

Je kent me niet maar ik ben een van de AJACIEDEN die vroeger al “Joden , Joden” roepend van stadion naar stadion trok om daar door dik en dun mijn AJAX aan te moedigen. Het type AJACIED dat ziek van verlies of dronken van overwinning uitkeek naar de volgende gelegenheid om “de Godenzonen” te zien. Wonend onder de rook van een niet nader te noemen havenstad was ik gewend om voor jood en neus uitgemaakt te worden en het aannemen van de, door velen zo gehekelde geuzennaam was voor mij, net als de supporters die je in “De Superjoden van AJAX” aan het woord hebt gelaten, een logische keuze.

 link naar volledig documentaire

Met wisselende emoties heb ik gisteren voornoemde documentaire vanuit Californië op uitzendinggemist.nl zitten kijken. Herinneringen van stadions vol vijandige fans die met aan hondsdolheid grenzend fanatisme uiting poogde te geven aan gevoelens van haat en afgunst alsmede de bezoeken aan de schaarse clubs waar ons aller AJAX niet aan de top van de “shit-list” stond spookte door mijn hoofd. Trips in Nederland, Europa en zelfs daarbuiten waren deel van mijn leven als AJACIED en ik koester de gevoelens van vriendschap en trots die het deel uit maken van de hondstrouwe supportersschare van de mooiste club ter wereld met zich meebracht en nog immer meebrengt. Wonende aan de andere kant van de wereld ben ik niet meer in staat om AJAX met regelmaat te bezoeken maar dat maakt mijn clubliefde niet minder sterk. Ik mis geen wedstrijd en een zondag kan nog steeds gemaakt of gebroken worden door winst of verlies.

Complimenten voor de manier waarop je ons als AJACIEDEN hebt neergezet en geprobeerd hebt duidelijkheid te scheppen over onze motieven en drijfveren zonder het gebruik van onze geuzennaam af te keuren of belachelijk te maken. Ik ben nu ouder en het scanderen van onze geuzennaam is niet meer iets wat ik dagelijks doe maar ik moet eerlijk bekennen dat ik soms, heel soms in oude gebruiken/gebrekken verval en met het schuim op mijn gelaat al kijkend naar AJAX onzin uitkraam die me vroeger wat meer gepast leek dan present. Ik ben niet meer die jood van vroeger en echt joods ben ik nooit geweest maar AJACIED blijf ik tot aan de dood.

De beelden uit Israël zijn zeker niet flaterend; ik zie er uit als een plof-oliebol met het  mooiste shirt ter wereld om mijn schouders en mijn veel te dikke kop onder een David-ster pet maar ik schaam me er geen seconde voor. We waren “Joden on Tour” en de reis naar יִשְׂרָאֵל voelde als een soort van thuiskomen in die tijd.

AJACIED ben je niet voor even, AJACIED ben je voor het leven.

Tuan.