"De Vries...."

...your post from Holland" Jaren geleden, toen Twan nog een Twannie was, was er een reklame van Venco-drop op de Nederlandse televisie waar een naar Amerika geemigreerde familie verblijdt werd met post uit Nederland. De post bevatte naast de hartelijke groeten van de hele Jan Doedel ook altijd een zak (of meer) Venco drop.

IK had toen nooit kunnen bedenken dat ik jaren later een zelfde rondedans zou maken bij het ontvangen van pakketpost uit Nederland. Hoe anders kan het lopen. De post wordt dan wel niet meer bezorgde door een stoere cowboy op een net iets te enthousiast paard maar de rondedans ala pa de Vries is er zeker niet minder. In de afgelopen maand heb ik vier keer een dergelijke rondedans mogen maken om pakketjes van afwisselende grootte. Koffie, drop, kruidnoten en andere goodies waren mijn deel. Alsof Sinterklaas vervroegd kwam; wat een genot. Ik ben gek op een lekker bakkie pleur en al helemaal als het de pads van Perla betreft. Tuurlijk kan je hier ook wel een fatsoenlijk bak koffie krijgen maar het slurpen van de koffie die ik in Nederland jarenlang tot me genomen heb heeft toch iets extra's. "Perla, een stukje Paradijs in NC"

Om nog maar te zwijgen over echte Hollandse drop, pepernoten en kruidnoten. Wat een gemis. Gelukkig wordt er in Nederland nog wel eens aan me gedacht en stuurt men zo nu en dan wat op. Wat voor hen wellicht een kleine, niet te veelzeggende moeite is, is voor Twan een redelijke tranentrekker. Niet alleen de inhoud maar voorald de gedachte maakt me blij en gelukkig. Ik ben niet vergeten en dat voelt goed!

Uit de grond van mijn hart: BEDANKT! You brighten up my life!!
GroetenTwan

Food drive.....

Het is ongelofelijk....80.000 kinderen in de directe omgeving van Raleigh eten niet in het weekend. Niet dat ze geen trek hebben of dat ze te druk zijn met buiten spelen, maar gewoon omdat het er niet is.

Een-ouder gezinnen of gezinnen met veel kinderen leven hier onder de armoedegrens. De kinderen krijgen daarom 5 dagen in de week op school ontbijt, lunch en avondeten van de overheid. Veel van deze kinderen eten niet of nauwelijks in de periode vrijdagmiddag tot maandagochtend. Het is er gewoon niet.

Miljoenen, miljarden worden gepompt in de wederopbouw van Irak maar in "The Homeland" wordt honger geleden. Er zijn geen of nauwelijks sociale voorzieningen, althans niet toereikend, om als vangnet te dienen. De kids zijn aan de goden overgeleverd. Particuliere initiatieven doen hun best om het leed wat te verzachten maar het lijkt allemaal een druppel op een gloeiende plaat.

Het leven is soms hard in Amerika, keihard.

Gegroet